Os romanos introduciron o latín e o cristianismo, e chamaron "Gallaecia", por ser a terra dos galaicos, ao territorio peninsular que hoxe abrangue Galicia, o norte de Portugal, Asturias e parte de León. Dividíndoo administrativamente en tres "conventus" legais: Lucus Augusti, Bracara Augusta e Asturica Augusta, coas súas tres capitais en Lugo, Braga e Astorga, respectivamente.
Aínda que non foi doado para os romanos conquistar o territorio (lendas como a do río Limia, onde decían que perdían a memoria ao cruzalo, demóstrano), os galaicos finalmente sucumbiron á conquista romana dun xeito drástico, segundo historias como a do Monte Medúlio, unha das últimas fortificacións celtas.
E aínda que non todos os celtas galaicos desapareceron e moitos se mesturaron cos romanos, outros permaneceron illados, fuxindo do dominio romano e engadindo ás lendas dos mouros e das mouras (do latín "mortus"). Os mouros eran seres pagáns que vivían agochados en covas ou baixo a terra. Pero, ademais, houbo outros seres como trolls, dianhos, bruxas e amantes, que hoxe forman parte da mitoloxía galega.
Os romanos instaláronse durante sete séculos na Gallaecia, onde exploraron os seus recursos de ouro e auga quente e deixaron multitude de obras de enxeñaría (murallas, campamentos, aldeas, baños, pontes, acuedutos, templos, minas ...), especialmente na cidade de Lugo, que foi durante algún tempo a capital desta provincia romana. Nesta cidade celébrase cada ano a festa de interese cultural Arde Lucus, onde todo o mundo se disfraza de romano ou de celta.
É importante ter en conta que estes romanos asentáronse en moitos dos antigos castros ocupados polos polos galaicos e romanizáronos, é dicir, modificaron as súas construccións e aumentaron as súas poboacións, adaptándoos ao modo de vida segundo a arquitectura urbana romana. Un importante emperador romano chamado Magno Clemente Máximo, naceu na Gallaecia.
 |
| Muralha romana de Lugo |
Séculos despois, outras tribos centroeuropeas instaláronse nestas terras. Pobos xermánicos, concretamente os suevos primeiro e os visigodos despois. Cando os suevos estaban no poder no século V, fundaron o primeiro reino medieval de Europa. Foi o primeiro reino en separarse do Imperio Romano e o primeiro en acuñar a súa propia moeda.
O Reino Suevo incluía a extensión da Gallaecia romana e parte de Lusitania (o Conventus Scalabitanus), aínda que tivo influencia en máis territorios. Estableceron a capital en Braga, convertéronse ao cristianismo, crearon divisións administrativas por parroquias, fortaleceron o poder eclesiástico e deixaron vestixios artísticos.
Ademais, desde o século IV estableceuse o bispado de Bretoña no norte da Gallaecia (hoxe Galicia e Asturias). Este territorio estaba habitado por británicos (de orixe celta) que escaparon dos pobos xermánicos (anglos e saxóns) que asediaban Gran Bretaña e Armórica (Bretaña).
Neste bispado de Bretoña, o bispo Maeloc xogou un papel destacado nun modelo relixioso de cristianismo celta.
 |
| No machine-readable source provided. Own work assumed (based on copyright claims)., CC BY 2.5 |
Límites do Reino Suevo, da Gallaecia Romana e localización da Bretoña
Nesta época suevo-cristiá había unha sociedade galaico-romana na que era fundamental a historia de Prisciliano, un bispo con ideas reformistas, acusado de herexía e executado pola Igrexa antes da chegada dos suevos.
O priscilianismo, entón, era unha tendencia que seguía tendo centos de seguidores na era do dominio suevo en Galicia. Tanto é así que, despois de ser executado como herexe, dise que os seus restos foron levados nunha barca de pedra á súa terra natal e, unha vez alí, foron enterrados e construída unha ermida nun campo de estrelas, unha historia idéntica á do descubrimento da tumba do apóstolo Santiago.
Noutras palabras, existe a posibilidade de que os restos do apóstolo non sexan enterrados na catedral de Santiago, senón os de Prisciliano, e a Igrexa, por medo a aumentar o priscilianismo, reescribiu a historia borrando as súas pegadas. Aínda así, houbo seguidores de Prisciliano despois da súa morte, e moitos peregrinaron á súa tumba.
Mentres tanto, na diocese de Braga, San Martiño de Dumio xogou un papel protagonista na tarefa da cristianización en Galicia, este bispo pódese considerar o homónimo de San Patrício en Irlanda.
0 Comentarios